domingo, 22 de abril de 2018

SIGUE TU CAMINO (EN CASTELLANO y GALLEGO) SIGUE O TEU CAMIÑO. CARLOS ALBERTO GÓMEZ CABALLERO: Poema en 20 secuencias ilustradas por Manuel Castelin










 TEXTO EN CASTELLANO: EN EL CAMINO

 Cuando sentí por primera vez el aliento de la vida y unos brazos maternales me acogieron en su pecho, recibiendo toda la dulzura, amor y protección, aún no sabía que me esperaba un largo caminar: atravesar la vida con la mirada encendida y buscar mi propia convicción y voluntad.

 En la ruta que seguía, con la guía de mi resolución, alguien con sabiduría me dijo un día: explora, siente con pasión pero sin posesión, descubre tus talentos, no te dejes convencer por gente estática sin razón que no luchan contra su pereza, que la llama de la curiosidad con la que han venido a esta tierra se ha apagado y han perdido su luz, calor y color. No te detengas, no te adormezcas ni pierdas tu brújula, sigue la senda del despertar.

En el camino no solo encontraras tropiezos, desvíos que te perderán durante un tiempo, pero cuando ese desvío no tenga consistencia y se vuelve sórdido, es el momento de darse cuenta del enredo en que nos hemos metido. Y, en ese momento de desconcierto, siempre surge el chispazo para estremecernos, una señal inequívoca que verás sino te has adormecido del todo; una luz se abrirá en la grieta del desconcierto y podrás volver a retomar el camino, tú camino. Nadie más lo podrá hacer por ti, puesto que cada uno tiene el suyo propio y su ritmo.

 No nos detengamos ni nos dejemos deslumbrar delante de ídolos de barro, ni castillos de papel,  ni dogmas ni dogmáticos alienantes que entorpecen nuestro paso y que solo se sustentan con nuestra falta de voluntad e ilusoria admiración.

 No te preocupes por que te sigan, cada uno va por el camino que tienen que ir. Cada uno encontrará sus señales y, al final, todos convergerán en el destino apropiado: tarde o temprano.

Cuando tengamos dudas en nuestro transitar, consulta a tu muerte para darte cuenta de que no eres inmortal, para darnos cuenta de que tenemos fecha de caducidad, y la estupidez se diluirá.

 En ese transitar por la senda de la vida, solo tenía un pensamiento, seguir el sendero que me marcaba la brújula del corazón. No te detengas en el laberinto mundano, en el ruido disonante de las multitudes, en escuchar discursos vacíos y disonantes.

Encontré a personas en apariencia interesantes, pero descubrí fachadas de cartón, sin color, oscuras, vacías de sustancia.

Me deslumbraron fuegos fatuos, pero sin consistencia se apagaban sin dejar la huella de la belleza.

No encontré la soledad en el desierto, ni en el camino vacío, encontré la soledad en medio del gentío de fantasmas, del gentío con máscaras, del gentío sin corazón, perdida su razón, sin voluntad propia, sumisos y amaestrados por la sinrazón del pastor, cuyo único objetivo es saciar su desmedida ambición.   

 Fue largo el peregrinaje hasta, darme cuenta de que estaba donde debería de estar. Pasé por llanuras encendidas y sofocantes. Por montañas de senderos sinuosos y escarpados. Atravesé regatos mojándome los pies. Por ríos señoriales con puentes cuyas piedras tenían más de mil años- Puentes que vieron pasar generaciones, tanto de hombres opulentos, pero vacíos de sentimientos, como de jóvenes con ilusiones y proyectos utópicos, en busca de otro mundo mejor.

Me sorprendió una gran tormenta en una subida a un lugar sagrado, pero allí, percibí el misterio de la vida, contemplando como los relámpagos llenaban la oscuridad de luz y como el trueno rompía mi coraza. La tormenta me hechizaba, el rayo me encendía, el trueno me estremecía y la vida se exaltaba.

 Atravesé ciudades de gente anodina, sin color, de miradas vacías y cuerpo rígidos, con sus cabezas ocupadas en soledades.

Y ahora, allí, en la playa del fin del mundo, debajo del manto reluciente de estrellas, delante de una hoguera, quemaba todo lo superfluo de mis historias, de mi estúpida arrogancia pegada en  la ropa del viaje impregnada del pasado.

De aquellas cenizas, que se fueron consumiendo en la hoguera de mis desvaríos, resurgió un hombre nuevo. Se manifestó el Ser. El Ser que me habló y cuya palabra se gravó indeleble en mi corazón.

SIGUE TU CAMINO.

---------------------------------------------------

TEXTO EN GALEGO: NO CAMIÑO

Cando sentín por primeira vez o alento da vida e uns brazos maternales acolléronme no seu peito, recibindo toda a dozura, amor e protección, aínda non sabía que esperábame un longo camiñar: atravesar a vida coa mirada acesa e buscar a miña propia convicción e vontade.

Na ruta que seguía, coa guía da miña resolución, alguén con sabedoría díxome un día: explora, sente con paixón pero sen posesión, descobre os teus talentos, non che deixes convencer por xente estática sen razón que non loitan contra a súa preguiza, que a chama da curiosidade coa que viñeron a esta terra apagouse e perderon a súa luz, calor e cor. Non che deteñas, non che adormentes nin perdas o teu compás, segue a senda do espertar.

No camiño non só atopastes tropezos, desvíos que che perderán durante un tempo, pero cando ese desvío non teña consistencia e vólvase sórdido, será o momento de decatarse do enredo en que nos metemos. E, nese momento de desconcerto, sempre xorde o chispazo para estremecernos, un sinal inequívoco que verás senón adormentáchesche do todo; unha luz abrirase na greta do desconcerto e poderás retomar o camiño, o teu camiño. Ninguén máis o poderá facer por ti, posto que cada un ten o seu propio e o seu ritmo.

Non nos deteñamos nin nos deixemos cegar diante de ídolos de barro, nin castelos de papel, nin dogmas nin dogmas alienantes que entorpecen o noso paso e que só susténtase coa nosa falta de vontade e ilusoria admiración.

Non che preocupes por que séganche, cada un vai polo camiño que ten que ir. Cada un atopará os seus sinais e, no final, todos converxerán no destino apropiado: tarde ou cedo.

Cando teñamos dúbidas no noso transitar, consulta á túa morte para darche conta de que non es inmortal, para decatarnos de que temos data de caducidade, e a estupidez diluirase.

Nese transitar pola senda da vida, eu só tiña un pensamento; seguir o carreiro que me marcaba o compás do corazón. Non che deteñas no labirinto mundano, no ruído disonante das multitudes, en escoitar discursos baleiros e discordes.

Atopei persoas en aparencia interesantes, pero descubrín fachadas de cartón, sen cor, escuras, baleiras de sustancia.
Cegáronme lumes fatuos, porén, sen consistencia, apagábanse sen deixar a pegada da beleza.

Non atopei a soidade no deserto, nin no camiño baleiro, atopei a soidade no medio do xentío de pantasmas, do xentío con máscaras, do xentío sen corazón, perdida a súa razón, sen vontade propia, sumisos e amaestrados pola sinrazón do pastor, cuxo único obxectivo é saciar a súa desmedida ambición.

Foi longa a peregrinación ata darme conta de que estaba onde debería estar. Pasei por chairas acesas e sofocantes. Por montañas de carreiros sinuosos e escarpados. Atravesei regatos mollándome os pés. Por ríos señoriales con pontes cuxas pedras tiñan máis de mil anos- Pontes que viron pasar xeracións, tanto de homes opulentos, mas baleiros de sentimentos, como de mozos con ilusións e proxectos utópicos, en busca doutro mundo mellor.
Sorprendeume unha gran tormenta nunha subida a un lugar sagrado, pero alí, percibín o misterio da vida, contemplando como os lóstregos enchían a escuridade de luz e como o trono rompía a miña coraza. A tormenta enfeitizábame, o raio acendíame, o trono estremecíame e a vida exaltábase.

Atravesei cidades de xente anodina, sen cor, de miradas baleiras e corpo ríxidos, coas súas cabezas ocupadas en soidades.
E agora, alí, na praia do fin do mundo, debaixo do manto relucente de estrelas, diante dunha fogueira, queimaba todo o superfluo das miñas historias, da miña estúpida arrogancia pegada na roupa da viaxe impregnada do pasado.
Daquelas cinzas, que se foron consumindo na fogueira dos meus desvaríos, rexurdiu un home novo. Manifestouse o Ser. O Ser que me falou e cuxa palabra gravouse indeleble no meu corazón.

SIGUE O TEU CAMIÑO.